Soms vragen ze moet je kots, soms moet je dan kots, soms niet. De laatste tijd moet ik als zanger van Der Ubergeile Spassband SRS weinig kots. Niet omdat ik niet meer kan kots, maar meer omdat ik geen tijd heb om te kots. Onze wildbeboste en zwaargekrulde managert doet namelijk zijn werk, jawel SRS heeft het druk.
Vele zuipschuren, beachparties, clubs, en kraakpanden hebben de vloeren voelen trillen onder de Nasty Noises van SRS. Leuk is het contrast van de ene keer een optreden in de achtertuin van je oma uit Schubbekutteveen om daarna de vloer kapot te maken in het grootste podium van Limburg. En waarom zijn wij tof, omdat we overal losgaan ongeacht het publiek, ongeacht de locatie, ongeacht het feit dat de drummer te bezopen is om een snare te raken, SRS gaat Los.
Maar genoeg zelfpijperij en literaire edoch didactisch verantwoorde pretmasturbatie. Ik schrijf dit vooral voor die ruwe bolster op de achtergrond. Die krullige baas, die praat als een baas, eet als een baas en drinkt als een baas, die eigenlijk dus een baas is. De man die mensen spamt met foto’s van eten en aan zijn almaar corpulenter wordende postuur te zien, dat eten ook daadwerkelijk opeet. Onze managert, onze vriend, onze stinkende beer, met altijd dat extra biertje in zijn hand als het nodig hebt.
Ik hou van je en moet kots
Geen opmerkingen:
Een reactie posten